News from the Collective

By Ruben Brave

On October 10/11 2019 I presented our applied science project Make Media Great Again (MMGA) at the Post-Truth Society from Fake News, Datafication and Mass Surveillance to the Death of Trust conference on Malta; an initiative of new media teacher of the University of Malta and founding Director of the Commonwealth Centre for Connected Learning, Alec Grech. The Post-Truth conference included speakers from The Economist, Worldbank and Google.

In my talk I not only summarized how participatory journalism can be a cost-effective and inclusive solution for quality control in online publishing but also indicated how MMGA’s curated process leads to reciprocity and reflection.

The atmosphere on the Malta conference seemed a starting point for higher awareness and consciousness of the roles and responsibility all agents have on the internet when it concerns mis- or disinformation, the two pillars of fake news.

The very real impact of fake news on people lives was evident by at least two situations at the Post-Truth event. First a kaleidoscopic situation occurred when speaker and Iranian blogging pioneer who was imprisoned for 6 years, Hossein Derakhshan, held his talk named “Post-Enlightenment and the Personalization of Public Truths”; he was publically verbally attacked from the audience by co-speaker Maral Karimi who claimed that Derakhshan himself was guilty of spreading fake news that had supported people getting incarcerated or even worse.

Also, a moderator (and journalist) was under police surveillance during the event as he/she had key information concerning the offender(s) on the murdered Maltese Panama-papers journalist, Daphne Caruana Galizia; a societal disruptive case due to the various investigations with an abundance of dubious reporting to the public. The social indignation concerning the handling of the Galizia case erupted at several unexpected moments on the event.

Fake news leads to real problems and is tied to social injustice. What can we do as citizens? Read my media-enriched talk below:

Public Rebuttal, Reflection and Responsibility – An Inconvenient Answer to Fake News

I’m co-founder of Make Media Great Again [3], shortened called MMGA, a Dutch non-profit initiative [4] focussed on providing a possible part of the solution concerning fake news. A Dutch project with an (according to some people) funny name [5] but with a serious mission.

What do we do at MMGA? Collaborating with publishers and community to fight misinformation.  We improve the quality of media together with their pool of involved readers, viewers and listeners. We have built a transparent system for actionable suggestions and specific remarks from this community pool. NU.nl (translated as NOW.nl) with 7 to 8 million visitors a month and by far the most important news service in the Netherlands is our test partner [6]. We test with a group of critical and knowledgable NU.nl readers (called ‘annotators’) [7] who offer suggestions to increase the journalistic quality through the balanced use of sources and clearer transfer of information.

And when I talk to my American friends [8] about Make Media Great Again they all agree what a great potential our endeavour has. But also they echo their main remark:

Change the name,  change the name,  change the name. 

And to be fully honest to a large extent I must agree with this. Because for some reason, we keep getting enthusiastic emails with subjects such as: “Yeah let’s build that wall!” [9]

But nonetheless, we are not changing the name, not yet…

“In this day and age, our biggest asset is information but it’s increasing amount makes it hard to see through. News guides us through the daily disorder which impacts us directly…” [10]

My personal realization for the need for MMGA started when I was confronted with “fake news” on the publicly funded national NOS website, the Dutch Broadcasting Foundation. For some of us, it might not be a surprise that a state-funded medium spreads wrong information but in the Netherlands people still put a lot of trust in them.

The case was quite remarkable. During election period the website reported that the frontman of the Labour party was asking questions in Parliament about ethnic profiling by the Dutch police. [11]

figure 1: example of misinformation on the website of the national Dutch Broadcasting Foundation concerning a political party asking Parliamentary questions concerning ethnic profiling by the Police in the Netherlands

After investigating the Parliament website and ultimately asking the Registry what these questions actually were, I got an email that the Labour Party did not at all had asked questions about ethnic profiling. It seemed that a female member of Parliament of the Democratic Party with a migration background had asked the relevant questions.

figure 2: update on Dutch Parliament website concerning the party and person that did ask questions concerning ethnic profiling by the Police in the Netherlands

This information could have impacted voting behaviour, at least it influenced mine. When I confronted the Dutch Broadcasting Foundation and asked if they would at least consider editing the headline of the concerning article the editor-in-chief responded agitated with the remark: “I’m not going to contribute to history falsification!”

How curious…

And how can anyone tell these days what is factually accurate and what isn’t? What is formulated to reveal and what is written to conceal or even to mislead? These are increasingly pressing questions, especially as a new historical round of disinformation is upon us and ‘fake news’ is flourishing in all its glory. Could critical readers help in improving the reliability of “our information”?

Our society would benefit from better news. Yet we don’t have the tools to improve this ourselves. This has changed with our open-source movement MMGA as we offer transparent tools for journalistic reporting. Where everyone can contribute and we invite everyone to join our cause. For a clearer world.

Up to 50,000 readers were involved in our first pilot, with candidates individually selected from the news organization’s readers’ commentary panel (their forum NUJij). From these readers, more than 300 are now registered as an annotator.

figure 3: screening, selection and training process overview

And from this group, we selected, screened, and trained knowledgeable and/or critical thinking readers to actually work on annotation assignments.

How we do it?  Improving the quality of media through annotations? Well, we believe people have unique, diverse views and also relevant knowledge that helps the editorial process and quality. With our digital tools, people are able to detect misinformation, biased language and false contextualization. MMGA annotations are practicable suggestions, labelled notes, directly attributed to words, sentences or paragraphs. They are actionable for the editor, avoid debate based on personal preferences and, if correct, directly trigger a correction within articles.

Editors are free to implement or not. Because the annotations are immediately executable and based on the principle of journalistic objectivity, they overcome the known issue of lengthy debate due to subjectivity that arises with regular reader comments.  The system differs from the well-known response form, whereby the reaction usually concerns disagreement with the online paper’s opinion or the tenor of the whole article. Annotations focus on specific elements of an article and are structured according to annotation labels. Our tests not only were to test the annotation system itself but also see how those involved respond to and work with it.

Furthermore, provided these annotations are clear, factually accurate and presented with proper transparency, they provide the necessary motivation for their immediate implementation, given that doing so will only improve the quality of the work in question.

Why we do it? To improve the credibility of media and strengthen the bond with their audience. The credibility of the media is being questioned more and more, whereas the media are seen as the first party to protect us from wrong information. This fundamental role of media is essential to enable proper functioning of democracy and constructive social debate, thus fortify social cohesion.

The potential of this idea goes beyond journalism; in fact, any organization or body that provides information as a ‘public service’ could benefit from it, be they governmental institutions or museums. And it is arguably becoming increasingly important to use the openness of the internet to facilitate the representation and participation of diverse and hitherto underrepresented groups in media and society at large.

Editorships, newsrooms and the army of opinion leaders typically reveal a skewed distribution in their composition with respect to gender and place of origin and residence, among other things. Whereas MMGA, with its “diversity panels” geared towards the nuanced use of language in journalism and its emphasis on multiple perspectives in reporting, holds the possibility of genuine balance. True quality is arguably impossible without diversity. We find it important that our group of annotators is as diverse as possible. Men, women, people from various ethnic backgrounds and minorities of all sorts. This minimises the chance of overlooking particular contexts. A more diverse group can, according to scientific research ([12] see pages, 21, 31 and 38), improve the quality of news offerings and build trust in the sources of these offerings. Trust, in particular, is now one of the major issues in mainstream journalism. The study that yielded the findings involved globally recognized names such as the New York Times, the Washington Post, the Wall Street Journal, the BBC and, last but not least, The Guardian. We, therefore, invite anyone who shares our concerns and wants to help to contact us [13].

MMGA sees diversity as a means of improving the quality of published content, rather than an end in itself.

The fact that media organizations themselves are beginning to admit the need to fight fake news to maintain their readership’s trust opens the door for collaborations. And this is how we hope to work, too. After all, the idea isn’t to destroy existing organizations but to improve the quality of what they produce.

So there you have it! MMGA is cost-effective (because we mainly work with volunteers) and a value-added layer of contributors who create a safety net against misinformation, thus giving the hardcore fake news no change. We collaborate with universities, well-known investigative journalists and impactful media for a maximum reach [14]. Solution found it’s even politically correct because it’s all-inclusive… Yep, case closed… Couldn’t anybody else come up with this? Oh well. No problem, we got it covered…

At least… we thought. Before the post-truth reality punched me in the face!

It happened to me when I was vigorously watching a new tv series: The Man in the High Castle [15].

Figure 4: poster tv-series Man in the High Castle

An American alternate history television series [16] depicting a parallel universe where the Axis powers (Rome–Berlin–Tokyo-axis) win World War II – so the Nazis and their partners won instead of the Allies. It is produced by Amazon Studios and based on Philip K. Dick‘s 1962 science fiction novel of the same name [17]. Dick is popularly known as the writer of the books behind movies as Blade Runner and Minority report.

Side-note: As Ta-Nehisi Paul Coates, national correspondent for The Atlantic, states that for a lot of African-Americans the world Philips K Dick sketches has a lot of resemblance with their actual reality. But also other more general ethical questions Western society currently has in “our reality” are addressed.

So back to me and the series. During the period I’m binge-watching the series I’m using Facebook and there – for some reason – I’m directed to a journalistic looking Facebook-post with the purport that Bill and Melinda Gates are not trying to save the world from malaria or polio but instead actually are testing experimental medicines (on behalf of large pharmaceutical companies)  on poor Indian kids…just like the Nazi’s would do!

And I must be honest, for a second I felt the rage and indignation coming up inside of me. This was big news! The world needed to know about this. And I was ready as ever to share this post with my friends and relatives. To shine the light on this wrongdoing and work to a clearer world.

But then I remembered MMGA’s code of conduct, inspired by the journalistic ethical code the Bordeaux Declaration, multiple Dutch guidelines concerning journalism and prevention of improper influencing by conflicts of interest and last but not least the Five Pillars of Wikipedia. Our first directive states: 

“Your annotations are based on facts for which you can indicate a reliable source (which thus are verifiable and can be held accountable), as completely as possible and regardless of the opinions expressed about this source.”

I couldn’t even find one reliable source backing up the claims made in the Facebook-post. Thus even so how much I felt I was obliged to spread this “news” I also did not want to have the responsibility for an unverifiable article.

And this reminded me of the results of one of the first MMGA tests we conducted concerning our Trustmark on 500 random internet users. The Trustmark signifies and guarantees that all articles are under audit of an independent community, sources are easily viewable to the public and any alterations to the article are also tracked and viewable by the public.

figure 5: test results adoption indication MMGA Trustmark

To create more transparency and trust. From our survey with these 500 readers, nine out of ten stated they experience an article with a Trustmark as more trustworthy. Also, more than 6 out of ten were likely to share an article with a trust mark.

figure 6: overall function MMGA Trustmark

So what will happen when people become more aware when such trustmarks are missing in the article they are reading? Would they be more conscious when they are sharing unmarked articles?

Without the network effects of the Internet wrong information would probably have the same damaging effects as simple “false gossip” in the contained context of let’s say a school class. We are keen to look at platforms such as Facebook and news media like the Dutch Broadcasting Foundation as guilty parties for the fake news problem. And reach for all kinds of tech-related solutions to save us.

But based on my own Man in the High Castle experience I suspect we still need to make a leap in our societal consciousness if we are going to survive this post-truth era:

“We are not merely using the technical infrastructure of the internet, as if it is something outside of us. Beyond our own power and responsibility. We are an integral and decisive part, the living nodes, of this global information network.” 

figure 7: Quote of Daphne Caruana Galizia at the protest memorial in Valetta on the night before the conference

And therefore the name of our organisation stays as it is. To remind us of the easily overlooked fact, another inconvenient truth, that we all individually have to play our part – as reflective and responsible citizens – to make media great again.

Figure 8: MMGA co-founder Ruben Brave being interviewed at the post-truth conference “From Fake News, Datafication and Mass Surveillance to the Death of Trust” held 10-11 October 2019 in Valetta on Malta. Copyright photo’s by Harry Anthony Patrinos, Practice Manager World Bank for Europe’s and Central Asia’s education global practice.

According to the Asian Network for Scientific Information (ANSInet) website, the article processing charges (APCs) for almost all the listed journals dropped from 625 USD in 2018 to 325 USD in 2019 which is 48 percent decrease. Only the ‘International Journal of Pharmacology’ dropped from 1000 USD to 625 USD, about a 38 percent decrease. On the contrary, two journals experienced a slight increase for their article processing charges (APCs) from 250 USD to 275 USD. This is good news for authors who do not have enough funding but try to publish through Asian Network for Scientific Information (ANSInet). From the journal number perspective, 3 new journals have been added in the Asian Network for Scientific Information (ANSInet).

ANSInet is included in our study as this publisher was formerly in DOAJ. ANSInet no longer listed in DOAJ now; we do not know whether this publisher did not complete the re-application process or if ANSInet applied and was not accepted.

by Hamid Pashaei and Heather Morrison

Abstract
De Gruyter is a well-known traditional academic publisher with 270 years of experience. We first noted the dramatic expansion of De Gruyter into open access publishing in 2016 (French: Dumais-DesRosiers, M. & Brutus, W. (2016); English: Morrison (2016). In 2014, there were no De Gruyter titles listed in DOAJ; by the end of 2015, De Gruyter was the third largest publisher in DOAJ. In 2019, De Gruyter’s expansion into open access is even more remarkable, primarily through De Gruyter’s new imprint Sciendo, which has added more than 300 OA journals in 2019. The majority of De Gruyter / Sciendo journals (57%) do not charge APCs. In many cases we were not able to ascertain whether or not there is a fee.

Details
Both De Gruyter and Sciendo publish journals through either Open Access or Paid access model.

The analysis of Open Access journals for these two publishers reveal that especially Sciendo is expanding its number of open access journals significantly, as almost 300 new journals were added to their database in 2019 alone.

Out of the new journals, 33 titles were published for the first time in 2019.

A deeper glance into the list of Sciendo journals shows that most of them are published through collaboration with different universities and academic societies and institutions in Europe.

There is not a clear pattern for pricing model of open access journals for authors by Sciendo. About 57 percent of the open access journals published by Sciendo are free of charge to publish in for authors, while almost 14 percent charge processing fees to publish articles. We were unable to find information regarding the rest of the journals.

For the open access journals with article processing charge (APC) model, the range of processing fees was approximately 50 Euros to 1000 Euros, depending on the journals in which the authors want to publish their articles (To write this blog post, we converted the cost from local currencies to Euros).

On the other, there were less changes in De Gruyter open access journals, though we found 21 new journals in the list of their journals comparing to the previous year. The data regarding their publishing model could be seen in the following chart.

For the journals with article processing charge model, the range was almost between 500 to 2000 Euros, with the average cost about 1000 Euros.

On a side note, there were some journals that were transferred between De Gruyter and Sciendo as the publisher, so it could be beneficial to authors and people who are interested in finding journals if De Gruyter was more clear in pointing out this on their website.

References
Dumais-DesRosiers, M. & Brutus, W. (2016). De Gruyter maintenant 3rd éditeur en importance sur le Directory of Open Access Journals (DOAJ). Sustaining the Knowledge Commons https://sustainingknowledgecommons.org/2016/04/27/de-gruyter-maintenant-3e-editeur-en-importance-sur-le-directory-of-open-access-journals-doaj/

Morrison, H. (2016). De Gruyter open (English). Translation of Dumais-DesRosiers, M. & Brutus, W. (2016) De Gruyter maintenant 3rd éditeur en importance sur le Directory of Open Access Journals (DOAJ). Sustaining the Knowledge Commons https://sustainingknowledgecommons.org/2016/04/27/de-gruyter-maintenant-3e-editeur-en-importance-sur-le-directory-of-open-access-journals-doaj/ Sustaining the Knowledge Commons
https://sustainingknowledgecommons.org/2016/04/27/de-gruyter-open-english/

(oorspronkelijk gepubliceerd op de website van de Nederlandse Boekengids, 11 oktober 2019)

https://www.nederlandseboekengids.com/20191011-patricia-de-vries/

Het internet is niet alleen alomtegenwoordig, ook boezemt het ons steeds meer angst in: zijn onze data wel veilig, en kunnen we nog wel zonder onze smartphone? Patricia de Vries gaat online met Søren Kierkegaard, de angstfilosoof par excellence, en laat zien dat we de invloed van het internet pas kunnen begrijpen als we het als deel van onze werkelijkheid beschouwen.

Waar cyberspace eerst de mogelijkheid van een utopische ruimte leek voor te stellen, lijkt het internet vandaag de dag meer op het paard van Troje. Van de talloze internetkritieken is de meest voorkomende dat een handjevol sociale media- en tech giganten het internet domineert en astronomisch rijk is geworden door onze persoonlijke gegevens te verzamelen, op te slaan en te gebruiken als handelswaar. Wij zijn geen gebruikers van het internet, wij worden gebruikt door the Big Five: Facebook, Apple, Google, Microsoft en Amazon. Wij zijn het product, en de inkomstenbron. Het scala aan beangstigende scenario’s waar deze situatie toe kan leiden spant van kleine rampen tot dystopische vergezichten: van aan individuele levensstijlen gekoppelde verzekeringspremies en inkomensafhankelijke vliegticketprijzen, tot onderdrukking door harteloze en vrekkige werkgevers of zelfs door rechts-radicale despotische politieke regimes.

In een tweede populaire vorm van internetkritiek staat een angst voor de invloed van ons internetgebruik op de kwaliteit van ons leven en cerebraal welbevinden centraal. Dergelijke ‘internetangst’ heeft zich gedurende het afgelopen decennium gemanifesteerd in een groeiende stapel boeken. Ergens onderaan die stapel ligt The Cult of the Amateur: How Today’s Internet Is Killing Our Culture (2007) van Andrew Keen. Boeken over internetangst vonden een paar jaar later een groot publiek, met onder meer The Shallows: What the Internet is Doing to our Brains, van Nicholas Carr (2010) en Alone Together: Why We Expect More from Technology and Less from Each Other (2011) van Sherry Turkle. Carr stelde dat ons geheugen en onze cognitieve vermogens eroderen wanneer we urenlang van de ene webpagina naar de andere springen. Turkle waarschuwde voor de psychosociale gevaren die schuilen in onze toenemende afhankelijkheid van technologie voor betekenisvol sociaal contact, waardoor we continu alleen zijn – zelfs in gezelschap. Naarmate deze afhankelijkheid toeneemt, zouden mensen het vermogen verliezen om authentieke en betekenisvolle relaties met elkaar te hebben. We staan aan de vooravond van een ‘robotmoment’, stelt zij, waarna robots plaats zullen maken voor ‘real life interactions’.

Ergens bovenaan de stapel boeken over internetangst ligt The Age of Surveillance Capitalism: The Fight for a Human Future at the New Frontier of Power (2018) van Shoshana Zuboff, waarin zij ervoor waarschuwt dat techgigant Google met onze gegevens toegang krijgt tot ons dagelijks leven, onze ‘realiteit’, waardoor het ons gedrag kan voorspellen en – uit winstbejag of machtswellust – kan beïnvloeden. In Zullen we contact houden. Hoe we de geest uit ons wereldbeeld verwijderen – een recente Nederlandstalige vertegenwoordiger van het genre – stelt ook Rob van Gerwen dat zich een zogenaamde ‘dementificatie van ons wereldbeeld’ voltrekt, gekenmerkt door het verlies van onze geest en subjectiviteit. De menselijke leefwereld wordt steeds meer gestuurd door een voortdurende mechanisering en kwantificering, versterkt door een neoliberale marktstructuur en ‘de digitale wereld’. Van Gerwen ontwaart een ‘digitale wereld’ die is losgezongen van de ‘leefwereld’. In deze digitale wereld maken de algoritmen van Twitter, Facebook en Google de dienst uit. In zijn boek beschrijft hij wat dat met onze geest en subjectiviteit doet. Hij schetst een somber beeld waarin mensen wrijvend over oplichtende rechthoeken veranderen in ‘smartphone-zombies’. Voortdurend afgeleid door binnenkomende WhatsAppberichten en notificaties van socialemedia-apps, hebben we geen echte aandacht meer voor elkaar. We zijn continu ‘online’ en als gevolg daarvan altijd ‘afwezig’, meent Van Gerwen. We lopen rond, of erger nog, we fietsen en rijden rond, met onze ogen gericht op onze apparaten. Voorrang verlenen we alleen aan onze smartphones: menselijke verstandhoudingen zijn ontdaan van oogcontact en lichamelijke en geestelijke aanwezigheid. Doordat we almaar ‘online’ zijn verleren we zelfs het converseren, want gesprekken op het internet bestaan vooral uit losse expressies of emotioneel commentaar gekenmerkt door slordig taalgebruik. En dit zijn volgens Van Gerwen slechts enkele van de zorgwekkende gevolgen voor onze dementerende geest en verdrukte subjectiviteit.

In de verschillende uitingen van internetangst ligt het accent steeds net anders, maar het refrein luidt al tien jaar hetzelfde: het internet helpt alles wat werkelijk van waarde is naar zijn grootje, en wij graven, scrollend en klikkend, ons eigen graf. Internetangst kent een lange voorgeschiedenis, met een vrijwel ongewijzigde structuur. Wetenschappers, schrijvers en critici buigen zich al eeuwenlang over de consequenties van technologische ontwikkelingen op het menselijk leven. Kort samengevat luidt de formule: de opkomst van een specifieke technologie wordt verketterd door haar in verband te brengen met negatieve effecten op onze cognitieve vermogens en de sociale vaardigheden van met name toekomstige generaties. Bovenal is de angst voor afnemende autonomie en (keuze)vrijheid een gouwe ouwe binnen zulke technologiekritieken.

De veronderstelde negatieve effecten van ‘het internet’ worden dikwijls in de schoenen van een of meerdere technologiegiganten geschoven. Zonder die vervloekte platformmonopolisten en hun slimme dragers zou het echte leven er beter uit zien. We zouden weer wat rechterop lopen, en wat meer aandacht hebben voor elkaar. We zouden weer moeilijke boeken lezen en goede gesprekken voeren tijdens de lunchpauze. Onze filterbubbels zouden kunnen barsten en polarisatie en fragmentatie zouden plaats kunnen maken voor een breed gedragen waardesysteem. Misschien zouden we ons weer wat vaker vervelen, wat de deur zou kunnen openen naar nog veel meer groots en moois. Kortom: de manier waarop wij de wereld waarnemen zou niet langer afhankelijk zijn van de algoritmen van op winst beluste internetbedrijven.

Maar een fixatie op ‘het internet’ als almachtige overheerser veronderstelt een vals dualisme tussen de digitale of virtuele wereld enerzijds en de werkelijke wereld anderzijds. Die visie laat weinig ruimte voor een problematisering van ‘het internet’ als onderdeel van de complexe en rommelige socio-technische kluwen waarin wij leven, die onder meer bestaat uit grootheden als geografische locatie, kapitaal en arbeid, politiek en economie, maar ook uit kleinere eenheden, zoals u en ik – en alle verwachtingen, ideeën, verlangens en aspiraties van de voornoemde betrokken spelers. Belangrijker nog: we hangen maar al te gemakkelijk de oorzaak van onze angsten op aan iets dat buiten onszelf ligt en daarmee buiten ons bereik. Deze gedachte onderzocht de grote angstfilosoof Søren Kierkegaard al. Door angsten buiten onszelf te plaatsen verliezen we de onderliggende oorzaken van onze angsten uit het oog, want zoals hoogtevrees niet over hoogte gaat, zo heeft internetangst geen directe betrekking op het internet.

Kierkegaard over angst

In Het begrip angst beweert Kierkegaard dat momenten van angst onvermijdelijk een fundamenteel onderdeel zijn van het menselijk bestaan en zelfs dat ons begrip van de wereld geworteld is in angst. Anders gezegd, onze relatie tot de wereld – onze kennis ervan, ons handelen in de wereld en onze ideeën erover – zijn gegrond in angst. Hoewel we angst in het lichaam voelen, en in het hier en nu ervaren, is het een toekomstgerichte emotie. In De ziekte tot de dood stelt Kierkegaard dat angst wordt gevormd door het onbekende, door iets waar we geen kennis mee durven te maken. Dat kan angst zijn voor een mogelijkheid van het bestaan of een angst voor jezelf. De voorwaarde voor angst, zo betoogt hij, is de onmogelijkheid om in de toekomst te kunnen kijken; het is de openheid en onbekendheid van de toekomst die ons angst inboezemt.

Kierkegaards visie op angst ligt besloten in zijn idee van menszijn. In De ziekte tot de dood stelt hij dat de mens zelf een verhouding is, namelijk een verhouding tot het zelf. Deze zelfverhouding stelt een synthese tussen eindigheid en oneindigheid voor, tussen het tijdelijke en het eeuwige, tussen noodzakelijkheid en mogelijkheid. Volgens Kierkegaard wordt deze synthese door God gedragen en door de mens gesteld. Doordat de mens een verhouding is, een synthese van tegenstellingen, is hij vatbaar voor angst. Mogelijkheid, oneindigheid en het eeuwige maken dat de toekomst radicaal open en onbepaald is. De mens heeft wat dat betreft niets in de melk te brokkelen. Onder meer sekse, etniciteit, economische klasse, geografische positie, burgerschap, gezondheid, en uiteindelijk sterfelijkheid begrenzen de mogelijkheden van de mens, maar deze begrenzingen zijn nooit absoluut noch allesomvattend. Mogelijkheid omvat al het mogelijke, en ‘al’ omvat zelfs het ondenkbare, onkenbare en onvoorstelbare. Zou dat niet zo zijn, dan zou de toekomst in zekere mate berekenbaar, voorspelbaar en waarschijnlijk worden. Angst is daarom ook mogelijkheid van verandering, het mogelijke verlies van iets en het begin van iets anders – het toekomstige, het onvermoede. De onvoorspelbaarheid van de toekomst weerhoudt mensen er niet van haar te voorspellen, maar dat verandert echter niets aan de fundamentele openheid van de toekomst, benadrukt Kierkegaard. Wat maakt angstwekkende toekomstvisioenen over het internet een populair genre? Wat winnen we als straks alles verloren gaat aan het internet? In Present Shock: When Everything Happens Now (2013) beweert Douglas Rushkoff dat apocalyptisch denken houvast biedt. En, nog belangrijker, het geeft inhoud en richting aan een open en onvoorspelbare toekomst. Dit is wat er gaat gebeuren. We staan nu hier. Op deze manier gaan we ten onder. Speculeren over waar het heen gaat met het internet biedt die illusie van houvast in een onstandvastig leven. Maar daarmee kom je niet van je angst af, je moet er namelijk doorheen, meent Kierkegaard.

Internetangst als IRL-fetisjisme

Angst komt voort uit een scheve verhouding van de mens tot zichzelf, een scheefstand in de synthese waarbij de ene kant van de tegenstelling de boventoon voert ten opzichte van de andere. Wanneer iemand zich bijvoorbeeld verliest in grenzeloze fantasieën en dromen, wanneer hij denkt dat hij onbegrensd is, is er sprake van een gebrek aan eindigheid, en een teveel aan oneindigheid. En omgekeerd, wanneer je nadruk legt op je beperkingen en op noodzakelijkheid, kun je verzanden in determinisme, fatalisme of nihilisme. Wat dan ontbreekt is een gevoel van verbreding, van mogelijkheid. In angstige toekomstvisioenen lijkt er dan ook sprake van een wanverhouding tussen het eindige en het oneindige, noodzakelijkheid en mogelijkheid. Meer concreet: internetangst berust op een vals dualisme tussen de virtuele en de werkelijke wereld, waarin de nadruk met name op de virtuele wereld komt te liggen. Dat leidt iemand als John Cheney-Lippold, auteur van We Are Data: Algorithms and the Making of Our Digital Selves (2017), ertoe te stellen dat we worden onderworpen aan een ‘algoritmische regeringsvorm met biopolitieke dimensies’. En diezelfde wanverhouding verklaart waarom Jamie Susskind in Future Politics: Living in a World Transformed by Tech (2018) beweert dat ‘we will be who the algorithms say we are.’

Er bestaat ook een schat aan literatuur die het denken in termen van online versus offline en mens versus machine problematiseert. Dominic Fox, bijvoorbeeld, hoort in de tegenstelling tussen technologie en verbeeldingskracht vooral de echo’s van een romantisch humanisme. Technologieën die zijn ontworpen om onze geestelijke ervaring te verrijken, zouden die uiteindelijk juist verarmen. Het probleem met dergelijke tegenstellingen is dat zij een complexe verhouding samenvatten in een tweedimensionaal verhaal over hoe we onze geest en verbeelding hebben verloren aan de sirenen van het gemak. Nathan Jurgenson spreekt in dit verband van een in real life– of IRL-fetisj. Deze kijk op de wereld maakt een hard onderscheid tussen mens en machine, tussen objectiviteit en subjectiviteit, tussen virtualiteit en werkelijkheid, offline en online, en tussen ervaring en informatie. Online wordt begrepen als niet-offline, als niet-aanwezig, als ergens anders. Waar offline staat voor ‘echt’, ‘authentiek’ en ‘werkelijk’, wordt online afgedaan als ‘virtueel’ en ‘niet-werkelijk.’ IRL-fetisjisten klagen dat mensen, en vooral millennials, de rug hebben gekeerd naar het ‘echte leven’. Ze hebben werkelijk contact ingeruild voor online contact, en echte vrienden voor Facebookvrienden. Volgens de fetisjisten leeft de toekomstige generatie daardoor in simulacra: iedereen heeft een eigen virtuele werkelijkheid in zijn tas zitten die we overal mee naartoe slepen en vervolgens op tafel leggen. IRL-fetisjisme laat zich daarom beschrijven door een fixatie op de ‘werkelijkheid’, ‘het echte leven’ en de ‘ongemedieerde ervaring’. De IRL-fetisjist schept graag op dat hij niet of niet meer op Facebook zit, geen Instagramaccount heeft, niet aan Twitter doet en nog nooit van TikTok heeft gehoord. Hij wil niet langer beïnvloed worden door de algoritmen van sociale mediagiganten; hij is de internetverslaving de baas. Met zijn telefoon diep in de tas en volledig uitgelogd, staat hij met beide voeten in het ‘echte’ leven. IRL-fetisjisme is een wanverhouding tussen het eindige en het oneindige. De wanverhouding bestaat er onder meer in dat er magische krachten aan het ‘echte’ en het ‘werkelijke’ worden toegeschreven. Er is inmiddels zelfs een verdienstelijke markt ontstaan die zich richt op de IRL-fetisjist, bestaande uit stapels boeken en publicaties over de magie van verveling, en reisjes naar Digital Detox Camps waar je met je partner, vrienden of het hele gezin eindeloos lang stenen op elkaar kunt stapelen, ver weg van een wifi-signaal.

It’s complicated

Internetangst stelt ons voor de taak om werk te maken van de wanverhouding tussen begrenzing ten koste van verbreding, tussen mogelijkheid en noodzakelijkheid. Wanneer we de digitale wereld en de leefwereld als verstrengeld zien, als een synthese, kunnen we genuanceerder naar het internet kijken. Dan kunnen we zien dat het internet geen monoliet is. En dat onze online bezigheden onlosmakelijk verbonden zijn met wat we offline doen. De echte wereld is juist een synthese van online en offline, van mens en machine, van lichamelijkheid en virtualiteit. Het internet is het echte leven: het is de scheiding tussen offline en online die ‘on-echt’ en ‘on-werkelijk’ is.

In It’s Complicated (2014) bespreekt Danah Boyd de typische Grote Verhalen die over de internetgeneratie worden verteld. Het onlinegedrag van jongeren blijkt al gauw gecompliceerder te zijn dan vaak wordt beweerd. It’s Complicated verlegt de aandacht naar wat jongeren uit hun smartphones halen en de betekenis die zij aan online-zijn toeschrijven: zo biedt de smartphone een manier om weerstand te bieden aan de druk en beperkingen die zij op school en thuis ervaren. Tegelijkertijd vormen apps hangplekken voor vriendengroepen waarmee jongeren hun leefwereld delen: ze zoeken er steun bij elkaar, en vinden de mogelijkheid om zich zonder de bemoeienissen van ouders uit te drukken – vaak in een eigen taal. Ze maken geregeld gebruik van verschillende socialemediaplatforms waarop ze vorm geven aan verschillende persona’s. Dat neemt niet weg dat dezelfde smartphone een middel tot (cyber)pesten kan zijn en toegang biedt tot de goorste uithoeken van het internet. Bovendien, aangezien socialemediaplatforms zichtbaar zijn voor derden, en de gedeelde data doorzoekbaar is, dienen jongeren ook rekening te houden met de mogelijke langetermijngevolgen van hun online presentatie. Impressiebeheer en groepsdruk spelen hierbij een belangrijke rol. Het internet, legt Boyd uit, is hierbij noch het probleem noch de oplossing – het is inderdaad gecompliceerd. Dat punt is sterk en actueel: de overspannen bezorgdheid van ouders en leraren duidt niet alleen op bekommernis over de toekomstige impact van ‘het internet’ van nu, maar laat ook zien dat zij het internetgedrag van jongeren veroordelen aan de hand van overtuigingen, verwachtingen en ideeën uit hun eigen generatie en leefwereld. Daarmee riskeert hun zorg niet alleen een morele vingerwijzing te worden, maar dragen zij ook onbedoeld bij aan angstbeelden over ‘het internet’.

Beweging op de plaats

Kierkegaard stelt de taak om kennis te maken met angst, en om onze angsten te leren kennen dienen we onze innerlijke bewegingen, onze zelfverhouding, te doorgronden – onze verhouding tot verandering te ontrafelen. Wie met een kierkegaardiaans oog naar internetangst kijkt, beseft hoezeer de angst die we op het internet projecteren samenhangt met de bestaansonzekerheid die we in onszelf terugvinden. Angst is de botsing tussen de menselijke zoektocht naar houvast, rede en zekerheid – desnoods in apocalyptische verhalen – en de oorverdovende stilte van de toekomst. Zou het kunnen dat het IRL-fetisjisme van Van Gerwen en de zijnen symbool staat voor hun eigen angst voor het verlies van grip op de werkelijkheid? Angst voor vervreemding van het bekende? Is het wellicht een angst voor de mogelijkheid om zelf dement te worden?

Werk maken van internetangst begint met beweging. ‘Beweging ter plaatse’ welteverstaan, een begrip dat centraal staat in Kierkegaards denken over het zelf. Kierkegaard drukt beweging vaak uit met begrippen zoals ‘geloofssprong’, of de ‘beweging van oneindigheid’, en doelt dus niet op voorwaartse beweging, noch op lineaire of progressieve veranderingen. Beweging heeft geen doel, noch een adres of bestemming: beweging ter plaatse, legt Kierkegaard uit, ‘beweegt zich niet van de plaats waar het is noch komt het ergens aan’. In zekere zin is beweging ter plaatse een manier om stilstand tegen te gaan, om te voorkomen dat je vastloopt in ofwel noodzakelijkheid ofwel mogelijkheid.

Kortom: een manier om begrenzing en verbreding tegelijk te denken en daarnaar te handelen. Terwijl zijn tijdgenoten zich concentreerden op overkoepelende denksystemen en theorieën van vrijwel alles, verzette Kierkegaard zich tegen dit soort filosofie door in zijn schrijven anti-systemisch te denken. Dit deed hij onder meer door zichzelf tegen te spreken, verschillende posities in en binnen zijn oeuvre in te nemen, evenals door te schrijven in verschillende stijlen en genres. Zodoende spiegelt de vorm van zijn oeuvre zijn overtuiging dat we ‘denken’ en ‘zijn’ moeten synthetiseren. Door middel van een constant spel van posities en standpunten desoriënteert hij zijn lezers en helpt hij hen open te staan voor andere perspectieven en verschillende manieren van denken. Kierkegaards eigenzinnige opvatting van beweging is niet alleen een theoretisch construct. Bewegen – of preciezer, wandelen – was essentieel voor de manier waarop hij zijn filosofie leefde, zowel een eerbetoon aan zijn grote inspirator, Socrates, als een manier om stagnatie, vernauwing en verlamming in zijn denken te voorkomen. Zo voerde Kierkegaard tijdens zijn wandelingen door Kopenhagen regelmatig socratische gesprekken met zijn stadsgenoten.

Beweging ter plaatse kan weerstand bieden aan cultuurpessimisme, internetdeterminisme, en heimwee naar een geromantiseerd verleden. Aan zijn schoonzuster schrijft Kierkegaard dat hij elke dag van zijn kwalen wegloopt en hij geen gedachte kent die zo omslachtig is dat je er niet omheen kunt lopen. Beweging is wat vorm geeft aan de vormloosheid van de toekomst. Voor Van Gerwen en de zijnen, die het verlies van de geest en subjectiviteit aan het internet betreuren, zal het wellicht een geruststelling zijn te weten dat je iets wat je niet bezit ook niet kunt verliezen. Mocht ook beweging ter plaatse geen rust bieden: online kun je stapelstenen bestellen.

The Amsterdam Design Manifesto by Mieke Gerritzen and Geert Lovink is one of three nominees for the Simon Mari Pruys Prize for design criticism.

The Pruys jury, consisting of Kirsten Algera (design historian, critic and editor-in-chief of MacGuffin magazine), Jan Boelen (rector at Karlsruhe University of Arts and Design), and Hicham Khalidi (director of the Van Eyck, Maastricht), nominated the following texts:

Florian Cramer – ‘Welcome to the Crapularity: Design as a Problem’. The text is a provocative argument for the design of problems instead of solutions.

Mieke Gerritzen and Geert Lovink – ‘Made in China, Designed in California, Criticized in Europe. Amsterdam Design Manifest‘. Well-written overview of the inflation of design: “the discipline has been democratized from cross-discipline to anti-discipline”.

Alice Twemlow – ‘Conflicting Definitions of Key Terms’. This timely essay convincingly shows that design history can serve as a mirror for contemporary design issues.

The winner will be announced during the Pruys-Bekaert Event, Saturday 16 November at 19.30 at TENT, Witte de Withstraat 50, Rotterdam.The Pruys-Bekaert Event takes place during the Design Chewing Festival, which runs from 15‒17 October at TENT. Admission to the festival permits access to the Pruys-Bekaert Event.

More information can be found here.

Why a book on The Politics of Language Contact in the Himalaya and why now? The title of the book might provide some answers. As the title indicates, the contributions to the book address: 1) politics, 2) language contact, and 3) the Himalaya region. Most important are the connections between the three.

Let’s start with the connection between politics and language. It was George Orwell with his novel 1984 who made us all aware of the connection between politics and language. But there’s another way to think about politics and language, namely, despite the ubiquity of the Western European nation-state model as a political ideal, most states in the globe are multinational, multicultural and multilingual.

“Multiculturalism” became a politically preferred global buzzword, with intellectuals and academicians engaging with its linguistic aspect. The Canadian political theorist, Will Kymlicka, connected with applied linguists with his seminal 2003 article entitled “Language Rights and Political Theory.” Significantly, this article wasn’t in a political theory journal but instead in the Annual Review of Applied Linguistics. This intervention in the field of Language Policy and Planning (LPP) had such an impact that many applied linguists assume that political theory and the study of politics are synonymous—that is, they assume that political theory is the whole of political science.

While The Politics of Language Contact in the Himalaya, particularly the first chapter, titled “Language Contact and the Politics of Recognition Amongst Tibetans in the People’s Republic of China,” offers a distinct political theory take on Tibetan languages, the book as a whole focuses on the politics of language not just theoretically but in the real-world context of the Himalaya—making it an important and timely expansion of the academic discourse on the politics of language of the past decade or so.

Moreover, the book focuses not just on the politics of language but rather on the politics of language contact. Language contact is both a socio-political and linguistic phenomenon by which speakers of different languages (or different dialects of the same language) interact with one another, leading to a transfer or shift of linguistic features and potentially language itself. This added focus on linguistic features is a much needed contribution to studies of the politics of language—one reason being that non-linguists, particularly political scientists including political theorists, rarely have an understanding of linguistic phenomena. While there have been more recent attempts by applied linguists to explain language to political theorists—witness Tom Ricento’s 2014 article in the journal Language Policy titled “Thinking about language: what political theorists need to know about language in the real world”, the focus on language contact in this volume brings linguists into the dialogue, and not just applied linguists and sociolinguists working in the LPP field.

Let me offer but one example of the type of dialogue that the book has generated, drawing on my own research. In my chapter, entitled “What Happened to the Ahom Language? The Politics of Language Contact in Assam,” I focus on the politics of the language shift from a Tai-Kadai language to an Indo-Aryan language—the shift occurring on account of language contact—in the pre-colonial Ahom kingdom of the 17^th-18^th century in what is now the state of Assam in Northeast India. I explain the shift in political terms and argue that the state traditions of the Ahom kingdom were transforming from a non-territorial concept of the state to a territorial one and that the rigid, steep sociopolitical hierarchy of the kingdom’s nobility was flattening out. One of the contributing authors to our volume, Gerald Roche, put me in touch with a linguist, Stephen Morey, who is one of the very few experts on the Ahom language. Here follows some of our recent email exchange about my chapter:

I wrote to Stephen: “I’m a political scientist, so have a different take on language issues than you, as a linguist, has. So I’m always a bit nervous—and curious—about what linguists have to say about my work. But I think it’s an important conversation to have, one reason being that most political scientists writing about language politics know nothing about language(s). So any feedback you may have would be greatly appreciated.”

Stephen responded: “You’re right that your work is a very different sphere from mine; after 23 trips to Assam I try to steer clear of politics as much as possible although as various articles in the book indicate, language is an inherently political matter and it’s clearly necessary to understand the political aspect.” He then made some comments about the phonology and script of the Ahom language which I’m still pondering, without fully comprehending the linguistics!

This brings me to the third element in the book’s title, the Himalaya, and its significance for the politics of language contact. The Himalaya is a trans-border area of immense linguistic diversity that is undergoing rapid sociopolitical change—making the area a timely context for the study of the politics of language contact—and the perfect context for a dialogue on the politics of language outside of the usual Western European milieu. As Rémi Léger, a Francophone Canadian political theorist, noted in his comments on The Politics of Language Contact in the Himalaya at the book’s launch, the Himalayan context of our book is a critical intervention in the dialogue.

Equally important, scholars working on and in the Himalaya have constituted it, in recent decades, as a field of area studies, providing a forum for interdisciplinary exchange of the type exemplified by our edited volume. Himalayan studies is a smaller forum than other area studies, but and a very active one as exemplified by the UBC Himalaya Program, the Tibet Himalaya Initiative at the University of Colorado Boulder and the Himalayan Studies Conferences sponsored by the Association of Nepal and Himalayan Studies. All of these platforms, programs and intellectual spaces played a significant role in the conception and realization of the book, bringing together in creative and interdisciplinary dialogue scholars such as the contributors to this book and those who joined in the conversation through its launch.

Bio

Selma K. (“Sam”) Sonntag is Professor Emerita of Politics at Humboldt State University in California and Affiliate Professor at the University of Colorado, Boulder. Her extensive research and publications focus on the politics of language, primarily in South Asia, but also in the United States, Europe and South Africa.

You can now read ‘The Politics of Language Contact in the Himalaya’ by Selma K. Sonntag and Mark Turin here. You can also read the first post of this series ‘Why the politics of language needs examples from beyond the Global North’ by Rémi Léger here and the second post ‘The Shifting Politics of Representations of the Himalaya: From Colonial Authority to Open Access’ by Mark Turin here.

Photo: Himalayan Mountains

by Selma K. (‘Sam’) Sonntag Why a book on The Politics of Language Contact in the Himalaya and why now? The title of the book might provide some answers. As the title indicates, the contributions to the book address: 1) … Continue reading →